Niet wetenschappelijk, wel wetenschappelijk verantwoord

Ik ben geen blogger, ik ben meer van het schrijven. Een blog door een co-auteur over een net geschreven boek zou naar de huidige maatschappelijke conventie, of wellicht beter socialmediaconventie, moeten gaan over hoe dat schrijven emotioneel is beleefd en wat ervan is geleerd. Ik ben geen emotioneel mens, dat wil zeggen mij is altijd geleerd je persoonlijke emoties onderschikt te houden aan het hogere doel. De ratio gaat voor. Spinoza wist dat al: een emotie die gerationaliseerd kan worden, is geen emotie meer.

Ik heb met plezier met Jaap ten Wolde geschreven aan ons boek. Ik ben Jaap dankbaar dat hij mij vroeg – het boek is zijn initiatief – mee te schrijven. Waarom? Zuiver wetenschappelijke werken hebben pas een maatschappelijk effect als ze doorvertaald worden in dagelijks taalgebruik, maar uiteraard zonder de boodschap geweld aan te doen. Daarin heeft Jaap een uitstekende rol vervuld. Juist ook door open te staan voor soms wat lastiger inzichten, dat wil zeggen niet alles in deze wereld is te vangen in afvinkbare regeltjes.

Wetenschappelijk verantwoord

Jaap heeft mij een platform geboden om met hem bruggen te slaan. Een boek over integriteit in het toezicht moet betrokkenen aanspreken, daar is Jaap goed in. Mijn doel was om een aantal zaken die in de wetenschap goed bekend zijn, overigens op basis van empirisch onderzoek, maar in het geweld van populisme in het toezicht onvoldoende naar voren komen, op het toneel te zetten. Dat is gelukt. Het boek is dan ook een boek zoals indertijd de succesvolle boeken van de Stichting Management Studies werden geschreven, in Bomans’ stijl aansprekend, niet wetenschappelijk, maar wel wetenschappelijk verantwoord.

Integriteit

Natuurlijk waren er discussies, bijvoorbeeld als Jaap op wilde schrijven ‘hoe integriteit aan te sturen’, waar het gaat om als bestuurder en toezichthouder aandacht te besteden aan integriteit en condities te creëren opdat anderen zich vanuit hun eigen inzichten en waarden integer kunnen gedragen en niet in conflicterende situaties worden gedwongen. Maar dat zijn nu juist de essentiële discussies: we vergeten vaak hoezeer we opgesloten zitten in ons taalgebruik.

De schrijvers hebben hun plicht gedaan, spoort het boekske de toezichthouders tot denken aan.